Mijn verhaal : 1997-2005
Als jonge student was er steeds een enorme aantrekkingskracht tot de natuur en al wat zich daarbij betrokken hield. Hierdoor werd ik op zeer jonge leeftijd geïnspireerd door Shamanisme (Asterix en Obelix / Herne in de series van Robin Hood) en al wat daar nog van overbleef in onze moderne wereld. Een geloofsovertuiging die zich niet berust op het verheerlijken van 1 godsbeeld, maar alles rond ons aanschouwt als goddelijk. Ik liet mijn aandacht daardoor nogal gauw vallen op filosofiën en geloofsovertuigingen die sterk geworteld zaten in shamanistische culturen. Ik las vooral boeken die mij beter inzicht gaven over de culturen die aan de orde waren bij nog steeds bestaande Indiaanse stammen en die vandaag hun spirituele manier van de wereld zien nog steeds hanteren. Deze kennis bleek ook duidelijk een link te leggen naar enkele van de Oosterse geloofsovertuigingen, gezien zij een belangrijke overeenkomst hadden, namelijk de houding van het lichaam en de mogelijkheid het lichaam te voorzien van een tot toen nog voor mij onbekende energie die het lichaam zou kunnen manifesteren.
Zo vond ik bijvoorbeeld de monniken die het Zen Boudhisme bestudeerden en martiale kunsten beöefenden geïnspireerd door de natuur die hen omringde zeer aantrekkelijk. Die zag ik voor het eerst samen met Meester Walter Toch in de Marlène de Wauters' Sportshow op VTM begin jaren '90, Walter was toen de eerste westerling die in Songshan Shaolin Wushuguan, in China, na verschillende bezoeken, een graduaat behaald had (1990). Want daarvoor kende ik Shaolin monikken enkel van in 'kungfu' films en stond ik er eigenlijk niet bij stil dat deze (nog steeds) bestonden. Er waren ook elementen in onze dagelijkse samenleving die ik niet echt begreep, die duidelijker werden door hier meer en meer over te leren. Ik werd student in de beeldende kunsten, en al gauw getuigden ook de beelden die ik daarin voortbracht beïnvloedt te zijn door vele aspecten uit deze kennis.
Ik ontdekte ook dat het preventief sterker maken van het lichaam essentiëler was dan het behandelen van een verziekt lichaam. Op die manier ontstond mijn zoektocht naar Shaolin's martiale kunst en hoe ik daar een beter contact mee kon hebben.
Ik volgde toen vrije beeldende kunst in Gent aan het Stedelijk Kunst Instituut en gezien ik daar mijn zoektocht startte, kwam ik toevallig in contact met de 'Belgian Shaolin Academy' olv Walter Toch, in Gentbrugge. www.shaolin.be
Vanaf 1997 volgde ik daar 'Shaolin Quan'.
Toen ik bij Meester Toch les volgde ondervond ik al gauw hoe zwaar deze opleiding was en kreeg mijn lichaam het vaak hard te verduren. Na enkele jaren deze intensieve leerschool te ondergaan kreeg ik plots een onverwachte tweede invloed in mijn opleiding die later van cruciaal belang bleek te zijn.
Mijn moeder werkte toen op het secretariaat van de Vrije Ateliers en stond in voor het organiseren van verschillende projecten in samenwerking met het Cultureel Centrum van de Stad Sint-Niklaas. Op die manier kwam zij ook in contact met een verscheidenheid aan cursussen die daar gegeven werden o.a. calligrafie en taiji op dat moment gegeven door Meester Si Gingcong uit Shanghai, die zich in België komen vestigen was. Van het één kwam het ander en al gauw hoorde Si Gingcong dat ik ook een groot liefhebber was van Chinese martiale kunst. Si Gingcong overtuigde mij dat een externe stijl beoefenen altijd zou gepaard moeten gaan met het beoefenen van een interne stijl zoals 'taiji'. Dus na 2 jaar enkel bij 'Sifu' Toch te trainen begon ik deze lessen in 1999 te combineren met die van Si Gingcong.
Bij 'Sifu' Toch studeerde ik die jaren vooral Shaolin 'ji ben gong' of basis en de basis vormen zoals 'Tongbi', 'Xiaohong', 'Dahong', 'Qiqing', 'Luohan' en 'Yinshu gun' (stok). Bij Si Gingcong studeerde ik Yang stijl '24-vorm', '48-vorm', '32-zwaard' en Wu stijl '83-vorm'.
Eind jaren '90 begonnen de deuren naar China steeds wijder open te gaan en er kwamen toen ook steeds meer Chinese shows naar Europa. Onder andere ook van Shaolin. Maar niet alleen shows, maar ook in de filmwereld won de martiale kunst uit China opnieuw enorm veel populariteit, ik denk dan vooral aan 'Crouching Tiger, Hidden Dragon' van Ang Lee (2000) wat een echte mijlpaal is voor dit genre in deze periode. Ikzelf was toen al een 10 tal jaar geobsedeerd door 'kungfu' films, maar 'dit' was echt de periode dat het genre doorbrak tot het grote publiek. Wat ook veel voor de martiale wereld betekende, het beoefenen van Shaolin samen met monikken uit Songshan werd steeds populairder, overal zag je publicaties van workshops met monniken uit China. Walter Toch had begin jaren '90 al samengewerkt met meesters uit China, zoals Jiao Hong Bo en Shi Xing Peng uit Shaolin en Chen Shitong van de Chen familie. Dus gauw hadden ook wij de kans bij 'Sifu' Toch monniken te ontmoeten die bij hem les kwamen geven.Dit in samenwerking met Joost Warsanis van de Shaolin Federatie uit Nederland. Het was toen dat ik voor het eerst 2 shaolin coaches mocht ontmoeten en samen met hen kon trainen. De eerste was Shi Heng Yi en de 2 de was Shi Heng Jin (of 'Tommy' Wang Jin Long), beide kwamen voor verschillende periodes verschillende vormen met ons delen.
Meester Walter Toch tijdens eerste reizen in China '87-'90
Thomas Roelant met Shi Heng Yi in W.Toch's Shaolin Academy
Thomas Roelant met Shi Heng Jin 'Tommy Wang' in W.Toch's Shaolin Academy
Ook met mijn leraar taiji, Si Gingcong, verbeterde steeds mijn relatie, hij volgde ook op de voet mijn opleiding bij Walter en gaf rond 2001 mij de kans zijn lessen taiji voor beginners in Sint-Niklaas over te nemen. Dit stimuleerde mij extra uren taiji naast mijn opleiding Shaolin te volgen en te herhalen. Ook organiseerde Si Gingcong elk jaar een viering rond de periode van het Chinees nieuwjaar. Tijdens deze viering liet hij mij ook steeds demonstreren niet alleen in taiji Yang, maar ook in Shaolin. Deze periode heeft dan ook tal van positieve reacties voortgebracht waardoor ik gestimuleerd werd de volgende stap te nemen in mijn opleiding, namelijk naar China trekken en voor lange periodes daar te gaan oefenen. In 2003 begon ik te zoeken op het internet en vond een site onder de naam Shaolin Viaggi , www.shaolin-viaggi.net, die schijnbaar nogal Italiaans gericht was. Maar toen ik deze een mail stuurde met mijn kennis en ervaring en wat mijn bedoeling was om in China Shaolin te komen oefenen. Kreeg ik een verbazingwekkend enthousiast antwoord van Antonio Han, Antonio was namelijk ooit 'de' contact persoon geweest voor Walter Toch toen hij eind jaren '80 naar China begon te reizen. En toen hij hoorde dat ik één van Walters leerlingen was, stond hij direct paraat om mij door mijn bezoek daar volledig te gidsen. Ik stond hier direct voor open gezien de totaal onbekende wereld die ik op punt stond te betreden, zonder enige kennis van de taal. Wat toch steeds voor velen een hoge drempel is alvorens China te bezoeken. Maar ook aan het thuisfront stond Si Gingcong volledig paraat mij te helpen tijdens mijn eerste bezoek aan China.
De reis of formule die ik geboekt had bij Antonio zag er als volgt uit, ik moest op eigen kracht ofwel in de luchthaven, ofwel in het treinstation van Zhengzhou geraken. Daar zou hij mij oppikken en mij tot in Dengfeng brengen. In de formule stond dat ik dan bij een meester thuis kon logeren en daar privé les zou krijgen van 's morgens tot 's avonds. Later zal u wel merken dat dit niet bepaald was wat ik kreeg, maar verder daarover meer.
Dus moest ik wel nog in Zhengzhou geraken op eigen kracht. Maar daar kon Si Gingcong mij zeker mee helpen. Ik boekte een ticket naar Shanghai en Si Gingcong zorgde er dat jaar voor dat zijn eigen bezoek aan het thuisfront parallel liep met mijn bezoek. Op die manier kon hij niet alleen er voor zorgen dat ik op een betaalbare manier veilig in Zhengzhou zou geraken, maar hij had mij er ook van overtuigd samen een taiji leraar te zoeken in Shanghai voor Chen stijl taiji.
T. Roelant met Antonio Han en zijn echtgenote van Shaolin-viaggi
Gezien mijn evolutie vond Si Gingcong dit de meest voor de hand liggende keuze, Chen stijl taiji is de meest originele stijl van taiji en heeft daardoor veel overeenkomsten met andere martiale stijlen zoals die van Shaolin.
Zo gezegd zo gedaan, in de zomer van 2004 vertrok ik naar China voor een reis van ongeveer 4 maand, waarvan ik een dikke maand in Shanghai zou spenderen en de rest in Dengfeng. In Shanghai verbleef ik de eerste week bij een contact dat ik had gelegd via mijn werk, en daarna verbleef ik voor de rest van de tijd in het Pu Chiang Hotel nabij de wereldbekende 'Bund' in Shanghai.
Ik sprak frequent af met Si Gingcong en samen gingen wij op zoek naar een geschikte leraar voor Chen stijl taiji.
Zo kwamen we uiteindelijk terecht in 'Renmin Park' of 'People's Park' in het centrum van Shanghai, nabij het bekende gebouw in Shanghai 'Park Hotel'. En het was hier dat wij de grote eer hadden voor het eerst grootmeester Wan Wende en zijn Shanghai Taiji Chen Associatie te ontmoeten. Met onder meer Jiang Liwei, Yang Naifan, Zhang Zhouji en Sang Xiling.
In Shanghai stelde meester Wan Wende voor om mij te introduceren aan de Chen stijl 83 vorm, maar mij daar een verkorte versie van aan te leren van 74 bewegingen. En dit elke ochtend samen met Zhang Zhouji, coach van de Shanghai Taiji Chen Associatie en onder toeziend oog van meester Wan Wende zelf (van 6u30 tot 8u30), behalve op zondag. Ondertussen spendeerde ik vaak de rest van de dag met mijn meester Si Gingcong, die mij ook introduceerde aan Yang Xiliang, een meester waar hij Wu stijl van geleerd had. Met Yang Xiliang deed ik toen enkele lange sessies handen duwen van 3 uur, maar al gauw was duidelijk dat mij focussen op één stijl tegelijk meer dan genoeg was op dat moment.
Si Gingcong op stap met Thomas Roelant in Qi Bao nabij Shanghai in 2004
Toegang 'Renmin Park / People's Park'
Shanghai Taiji Chen Associatie
Zhang Zhouji & Sang Xiling 'push hands'
Ingang Renmin Park / People's Park
Shanghai Taiji Chen Associatie
Zhang Zhouji & Sang Xilin 'push hands'
Sang Xilin & meester Wan Wende 'push hands'
Sang Xiling & Wan Wende 'push hands'
Na shanghai nam ik begin augustus 2004 de trein van Shanghai naar Zhengzhou in de provincie Henan. Waarvan ik het vermoeden had dat ik dus bij een meester thuis zou belanden voor Shaolin en daar de rest van mijn verblijf in China zou doorbrengen. Toen Antonio Han mij ophaalde aan het station in Zhengzhou, vertelde hij mij dat de afgelopen maanden de samenwerking tussen de meester waarbij men leerlingen thuis liet trainen ietwat verloederd was en dat men een nieuwe formule op touw had gezet, deze formule zag er als volgt uit... Antonio zou mij afzetten op een kleine Shaolin school, gerund door een voormalige monnik Shi Deqiang, en daar zou ik les krijgen, van wie en met wie was nogal onduidelijk. Op deze school zaten een 500 tal leerlingen en de oudste leerlingen van de school waren aangesteld als coaches van verschillende leeftijdsgroepen en disciplines. Toen ik toekwam op de school, Dengfeng Songyang Shaolin Wushu institute genaamd, waren er nog een 3 tal Italiaanse leerlingen aanwezig, 1 daarvan stond op punt zijn verblijf vroegtijdig te beëindigen omwille van blessure en een infectie, en de andere 2 zaten in hetzelfde schuitje als ik. Normaal gezien zouden we voor de prijs die we betaald hadden op de school moeten slapen ofwel moesten we extra opleggen om in een hotel te verblijven nabij de school. Maar na het verhaal van de Italiaan, die op punt stond te vertrekken, te horen, bleef ons nog weinig keuze. Deze had op de school gelogeerd, maar had hem tijdens de trainingen geblesseerd aan de enkel, die enkel was beginnen infecteren door naar het toilet te gaan. (In deze school waren de toiletten putten in het zand, in een bakstenen infrastructuur). Gezien dit mijn eerste bezoek was aan China en eerste reis die ik voor zo lang alleen deed, ging ik geen risico's nemen en koos ik en mijn 2 Italiaanse lotgenoten voor het hotel. In het hotel leerden we nog een 4de buitenlandse student kennen uit Bangladesh, maar opgegroeid en levend in Amerika.
Shaolin Songyang Academy in Dengfeng, provincie Henan, olv Shi De Qiang.
In het Songyang Shaolin Wushu institute kreeg ik samen met Pietro Biasucci en Gulio (wiens achternaam mij verloren is gegaan) les. Ash (uit Bangladesh) volgde les bij Shi Dechen, een ex monnik die ook een kleine school had in Dengfeng. Deze monnik had nogal wat bekendheid verworven door naast een samenwerking te doen met een Oostenrijkse school ook één van de eerste uitgebreide instructie video's uit te brengen voor Europa, of het westen. Deze video werd ook verkocht wanneer één van de eerste grote Shaolin producties (show)'The Wheel of Life' door Europa zijn tour deed. Hierdoor werd deze video enorm verspreid en werd deze monnik, Shi Dechen, die als hoofdpersoon van deze video reeks alles aanbrengt, enorm bekend.
Deze monniken geven zelf wel niet echt les aan buitenlanders, je krijgt steeds een coach uit de school aangewezen die samen met jou traint.
Wat ergens wel normaal is, gezien ons niveau als westerling vaak veel te laag ligt om van zo'n persoon les te krijgen. Dus voor ieder van ons was een coach toegewezen die samen met ons trainde, ik en Pietro hadden ongeveer hetzelfde niveau van ervaring dus kregen wij ook samen dezelfde coach, Wang Ya Sai. Gulio kreeg een 2de coach, gezien hij nog geen ervaring had met Shaolin. Het was eigenaardig om te zien hoe iemand zonder ervaring daar er iets van probeerde te maken, dapper, maar misschien toch niet het beste idee.
vlnr Thomas Roelant, Gulio, Pietro Biasucci (Italië) en Ash Faq (Bangladesh)
Wang Ya Sai coach in Dengfeng Songyang Shaolin Wushu institute.
vlnr Wang Ya Sai, Pietro Biasucci en Thomas Roelant
vlnr coach voor Gulio, Thomas Roelant en Wang Ya Sai
vlnr Pietro Biasucci, Thomas Roelant en Gulio.
P. Biasucci, T. Roelant en Gulio
2de coach, T. Roelant en Wang Ya Sai
Wang Ya Sai, P. Biasucci en T. Roelant
Wang Ya Sai coach Shaolin quan
Indien u zou willen gaan trainen in China, zou ik op zijn minst toch eerst enkele jaren intensief in België oefenen vooraleer naar daar te vertrekken. We hadden dan nog het geluk van maar 4 uur per dag training te krijgen, 2 uur in de voormiddag, en 2 uur in de namiddag. Wat voor deze persoon op zich al een marteling was. Op zondag had iedereen vrij, en gezien we enkel buiten konden oefenen, was er op regenachtige dagen ook geen les. We hadden ook een hoofdcoach die altijd aanwezig was op de school en die toezag op de coaches die ons les gaven, of alles wel verliep zoals het zou moeten. Deze coach, Wang Wei Qiang, was broer van de monnik die de school leidde en onderdirecteur. Deze man nam ons vaak onder zijn hoede op vrije dagen en trok er met ons dan al eens op uit. Eigenaardig genoeg gingen we nooit naar Songshan, waar de Shaolin tempel lag. Daar moesten we op eigen krachten zien te geraken. Natuurlijk hield ons dat niet tegen en kon ik uiteindelijk zelf eens gaan polen waar de leraars van Walter Toch waren gebleven uit de jaren '80 en '90, vooral met name Jiao Hong Bo.
Zo zag ik de kans om op één van de laatste 4 weken een zondag op mezelf te vertrekken, dit was niet voor de hand liggend, ik sprak toen ook nog geen enkel woord Chinees, en om dan op het platteland, want dat is Dengfeng en Songshan tenslotte in vergelijking met Shanghai en Beijing, een taxi te kunnen pakken en die uit te leggen dat je naar Shaolin Tempel wilt gaan, is niet eenvoudig. Maar mits een beetje voorbereiding en al enkele woorden te kennen, viel dit best mee.
Mijn eerste ochtend in Songshan was een lang gekoesterde droom die uitkwam, het was prachtig weer en ik denk dat ik nog voor 8 u 's morgens aan de tempel poort stond, hopend op een stille kalme tempel met zo weinig mogelijk toeristen. Maar de tempel was toen volledig onder renovatie en lag er rustig bij, maar helaas onder reconstructie. De foto's hieronder vertellen min of meer het verloop van mijn eerste bezoek aan de Shaolin Tempel.
Nadat ik Shaolin Tempel had bezocht keerde ik terug tot aan de Wushuguan. Toen ik daar 's ochtends was aangekomen werd ik in principe aan één van de grootste scholen in Dengfeng en Songshan afgezet, namelijk 'Tagou'. Als je deze school dan langs loopt, kom je uit op de Wushuguan een tweede, maar zeer kleine school. Het verschil tussen de 2 is dat de 'Tagou' een privé instelling is en Wushuguan van de staat is. Wushuguan ligt hiermee direct verbonden aan de Shaolin tempel. De leerlingen in Wushuguan zijn dan vaak ook de elite die men vergaart uit eigen bodem maar ook uit scholen uit Dengfeng. Vanuit Wushuguan liep dan een mooie opgekuiste weg naar Shaolin Tempel. In Wushuguan mag men dan ook alle merchendising doen rond Shaolin Tempel, waar ook de live demonstraties deel van uit maken. Het was tijdens die demonstraties dat ik op het idee kwam de tolk van de voorstelling in het Engels nadien aan te spreken en te vragen of zij toevallig niet wist waar ik Jiao Hong Bo (één van de leraars van Walter Toch) eventueel zou kunnen vinden. Op die manier ontmoette ik voor het eerst Wang Ping tolk en vertaler Engels op dat moment in de Wushuguan, en voor ik het wist stond ik met haar op het bureau bij Technisch directeur van de Wushuguan Meester Jiao Hong Bo.
vlnr Thomas Roelant met Shi De Ding of mr. Jiao Hong Bo, Technisch Directeur Shaolin Wushuguan, 2004
vlnr Shi De Qiang met Thomas Roelant, Directeur / monnik,
Songyang Shaolin Wushu Institute in Dengfeng
Jiao Hong Bo was zeer opgetogen met mijn verschijning vooral wanneer hij had gehoord van Wang Ping dat ik een student van Walter Toch was. Hij ontving mij met open armen en we hadden een zeer hartelijk gesprek. Het was hier dat ik in overleg met hem, mijn plannen vormde voor het daaropvolgende bezoek in 2006 voor een zeer lange periode, van februari tot september. En met een veel intensiever trainingsprogramma, dan hetgeen waar ik op die moment mee bezig was. En met dat in het achterhoofd vond ik dat mijn eerste kennismaking met Dengfeng en Songshan toch hadden opgebracht waar ik op gehoopt had. Het zou niet voor het eerste jaar zijn, wat uiteindelijk wel een goede opwarmer bleek te zijn, maar de zaden voor de toekomst waren geplant.
Ik keerde Terug naar Dengfeng met veel goede hoop en vervolledigde de opleiding die ik kreeg op mijn school in Dengfeng. Die bestond er uiteindelijk uit van al wat ik al kende van basis vormen zoals, Tongbi quan, Xiao Hong quan, Da Hong quan, Lienhuang quan, Wubu quan... allemaal op te kuisen en van tempo en houding juist te zetten. We zagen wel een kleine dieren combinatie vorm van Wang Wei Qiang maar dit was steeds vluchtig als niemand het zag. Waardoor het moeilijk te herhalen en aldus te onthouden was. Deze vorm noemde hij Wu Xi Ba Fa. Al bij al was het een zeer mooie eerste ervaring. Ik behaalde mijn graduaat voor mijn basisvormen en smeedde enkele vriendschappen voor het leven.
Bij mijn afscheid in Dengfeng ontving ik mijn eerste rode boekje, nee, dit is niet wat u denkt, dit zijn de graduaten die u kan behalen op een school, hierin wordt leraar en school vermeld, alsook de vormen die ingestudeerd, herhaald of afgewerkt werden staan hier in met benaming en quotering van uw prestaties (zie pagina documenten). Tijdens mijn afscheid had ik toevallig het privilege en de kans Shi De Chen nog te ontmoeten en hem te bedanken voor de ongelofelijke motivatie hij ons in het westen gebracht heeft met zijn instructie video's. Het was een ware eer ook deze belangrijke figuur nog even te mogen ontmoeten voor ik terug vertrok naar Shanghai.
vlnr Thomas Roelant met Shi De Cheng, Wereldberoemde monnik,
heeft kleine privé school in Dengfeng
Ik had dus tijdens dit verblijf mijn eerste contact gemaakt met Wan Wende voorzitter van de Shanghai Taiji Chen Associatie, waar ik de daarop volgende jaren verder Taiji quan kon blijven studeren. En, ik had mijn contact gelegd met Jiao Hongbo Technisch Directeur van de Songshan Shaolin Si Wushuguan om ook daar de volgende jaren mijn studies verder te zetten in Shaolin quan.
Na mijn verblijf in China keerde ik terug naar België om zowel bij Walter Toch als bij Si Gingcong iets intensiever aan Shaolin en Taiji te doen. Bij Si Gingcong volgde ik zoveel mogelijk workshops mee en bij Walter Toch konden we regelmatig rekenen op de extra input van de jonge Shaolin coaches uit Zhengzhou, Shi Heng Yi en Shi Heng Jin. Zij brachten ons tijdens deze periode een waaier aan Shaolin workshops waaronder een kleine tijger vorm, Dapao quan, kleine arend vorm, kleine bidsprinkhaan vorm, competitie breedzwaard, competitie stok, qi-gong... Ook de relatie met deze coaches werd hecht gezien we al eens een woordje chinees konden uitwisselen (van de enkele woorden die ik toen kende). Maar ook aan inzet ondervond men Chinese invloed wat ook voor een betere verstandhouding zorgde tussen ons. Ik ontmoette Shi Heng Jin voor het eerst bij Walter Toch in het najaar van 2004 (denk ik), toen deden we één of twee workshops samen, later werd onze vriendschap nog beter toen we elkaar opnieuw ontmoetten in Songshan, China (2011).
In 2005 had er een hele reeks workshops plaats bij Walter Toch van Shi Heng Yi, dit was een reeks van 6 workshops. Hieronder een foto selectie uit enkele van deze workshops. Deze beelden geven ook de mooiste weergave van op dat moment 8 jaar training bij Walter Toch.
SHAOLIN YīNG QUAN of SHAOLIN AREND BOKSEN
SHAOLIN JìNGSàI DAO of SAOLIN COMPETITIE BREEDZWAARD
SHAOLIN TáNGLáNG QUAN of SAOLIN BIDSPRINKHAAN BOKSEN
SHAOLIN DAPAO QUAN of SHAOLIN GROOT KANON BOKSEN
SHAOLIN JìNGSàI GUN of SHAOLIN COMPETITIE STOK
Uiteindelijk werden deze workshops met als apotheose, gevolgd door het gevechtssportgala te Gent georganiseerd door Meester Walter Toch, Shaolin Academy Belgium. Ook toen werd er een enorm goede band gevormd tussen Shi Heng Yi en mezelf, Shi Heng Yi was de eerste monnik die ik ontmoette bij Walter Toch voor ik in 2004 naar China vertrok.
GEVECHTSPORTGALA BLAARMEERSE GENT 2005 OLV MEESTER WALTER TOCH, SHAOLIN ACADEMY BELGIUM
Mijn studies en job lieten het op dat moment bijna toe om terug te keren naar China om daar voor een nog langere periode te verblijven dan voordien, zowel in Shanghai als in Songshan. Bij 'VIDEO' vind u de videoverslagen die ik van mijn eerste reizen in China maakte. Zo krijgt u ook een bewegend beeld van mijn eerste ervaringen zowel in 2004 maar ook daarna in 2006, 2008...
2006 - 2018
Na mijn ontmoeting met Jiao Hong Bo had ik mijn zinnen gezet op zo vlug mogelijk terug keren voor een langere periode. Deze keer zou ik 2 maand verblijven en trainen bij de Shanghai Taiji Chen Associatie en van daaruit terug naar Songshan trekken om daar voor 6 maand te verblijven en te trainen in de Songshan Shaolin Si Wushuguan.
Ik vertrok begin februari 2006 net na het lentefeest in China, naar Shanghai. Gezien ik hier deze keer langer dan 1 maand zou verblijven had mijn coach Zhang Zhouji ervoor gezorgd dat ik bij één van haar vrienden, Yang Yang genaamd, kon verblijven. De plaats waar Yang Yang zijn appartement had was een oude appartement wijk in het hartje van Shanghai, nabij Jing'an Temple. Het was dus een ideale basis om van daaruit naar mijn lessen te vertrekken, maar ook om Shanghai beter te leren kennen. Yang Yang is programmeur van beroep, gezien hij vroeg in de ochtend Taiji beoefende en vaak 's avonds op zijn werk bleef slapen zag ik hem in de week bijna nooit. Dit gaf mij wel een heerlijk gevoel van een beetje op mezelf tussen de bevolking te leven, en daar niet te zijn als tourist.
Verblijfplaats in Shanghai, Jing'An Temple district, Changde street.
Ik beoefende taiji in de ochtend van 6u30 tot 8 à 9 uur, afhankelijk van mijn coach Zhang Zhouji haar agenda. Via vrienden uit België die mij ook geholpen hadden de eerste week in Shanghai in 2004, had ik iemand leren kennen die op dat moment ook bezig was met het oprichten van een Taiji school voor zowel Chinese als westerse studenten. Ik kon in de ruimtes van deze school toegang krijgen en daar kon ik dan ook steeds in de dag terecht om wat te herhalen. Zo vulde ik mijn dagen met in de voormiddag wat gaan herhalen in deze school en de namiddagen reserveerde ik om er dan eens op uit te trekken en wat dingen te bezoeken in en rond Shanghai. Hoe langer ik in Shanghai verbleef hoe meer ik van deze stad ging houden, vooral het voedsel en de mensen zijn een deugd om te ontdekken.
Shanghai, Renmin Park, Taiji met Shanghai Chen Style Taijiquan Association.
Ik studeerde de Chen stijl 'Yi Lu', 'eerste vorm', verder bij Zhang Zhouji. Maar tijdens het proberen doorgronden van mijn dag dagelijkse bewegingen die ik opnieuw aangeleerd kreeg stelde ik vast dat dit geen zaak van enkele maanden ging worden, maar van enkele jaren. Het werd toen voor mij ook duidelijk dat het doorgronden van Taiji een levenswerk zou worden en nog veel tijd in beslag zou nemen. Op dat moment begon ik te denken aan het eventueel uitnodigen van mijn coach Taiji naar België toe om op die manier niet alleen extra onderricht te krijgen, maar ook mijn leerlingen de kans te geven van met mensen uit China die zo gedreven zijn in dit vak, te kunnen samenwerken en les volgen. Ik stelde dit toen voor aan mijn coach Zhang Zhouji en samen brachten wij dit naar voor bij (grootmeester) Wan Wende, voorzitter van de Associatie. Wan Wende die steeds open gestaan heeft voor het Westen, ging direct akkoord, en gaf Zhang Zhouji en mezelf het groene licht om deze samenwerking op touw te zetten. Zo plande we een eerste bezoek aan België voor Zhang Zhouji in de zomer van 2007.